30/10/2015

Σβήνουμε τα λάθη των παιδιών με <<σβήστρα>> ή όχι;

Άρθρα & Δημοσιεύσεις, Εργοθεραπεία, Λογοθεραπεία

Γράφει ο Τάσος Μώκας, Λογοθεραπευτής, Εκπαιδευτικός επιστημονικός υπεύθυνος <<Κιβωτού Εξέλιξης>>

Πολλές φορές συζητάμε με γονείς ή εκπαιδευτικούς αν θα πρέπει να σβήνουμε τα τυχόν λάθη των παιδιών, στην ορθογραφία, στην αντιγραφή, ή τα γράμματα τους, τα οποία σύμφωνα με τους δικούς μας κανόνες, τους κανόνες των <<μεγάλων>>, δεν <<βλέπονται>>. Είναι σωστό τελικά να το κάνουμε; Και οι έρευνες πλέον μας καταδεικνύουν το μεγάλο λάθος που μπορεί να είναι, η διόρθωση των παιδιών, από εμάς τους μεγαλύτερους και <<σωστότερους>>. Αυτό που ίσως ξεχνάμε σε αυτές τις περιπτώσεις που μπορεί να προβούμε σε μια τέτοια ενέργεια, που φυσικά πιστεύουμε ότι γίνεται με <<καλή>> πρόθεση, είναι ότι τα παιδιά υιοθετούν τρόπους να μαθαίνουν. Και ένας από αυτούς είναι και το λάθος και ο πειραματισμός. Θα μπορούσαν πολλοί να πουν τώρα, μα το κάνει συνέχεια..ναι μπορεί να το κάνει συνέχεια. Και εμείς μπορούμε να το διορθώσουμε; Με ποιόν τρόπο; Να του λέμε με έμμεσο ή άμεσο τρόπο είσαι λάθος!!Γίνε δηλαδή όπως εγώ σε έχω στο μυαλό μου. Εν κατακλείδι σύμφωνα και με τις έρευνες, αλλά και την βιβλιογραφία δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης των παιδιών, το να σβήνουμε το γραπτό τους, τα γράμματα κτλ. Είναι <<απαγορευτικό>> θα λέγαμε στην σημερινή εποχή να συμβαίνει, κάτι που χρησιμοποιήθηκε σε παλαιότερες εποχές που το σχολείο ήταν αυστηρό και αυταρχικό, όπου δεν υπήρχαν και οι ενδεδειγμένοι τρόποι παιδαγωγικής. Το γεγονός όμως ότι ένα παιδί κάνει σταθερά λάθη ή η γραφή του είναι κάπως κοπιαστική και δυσανάγνωστη, τότε πρέπει να σκεφτούμε το ενδεχόμενο μήπως πρέπει να συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό, όπως έναν εργοθεραπευτή, που θα αξιολογήσει την γραφοκινητική του ικανότητα. Ο βασικός όμως λόγος που δεν πρέπει να μπαίνουμε στην διαδικασία να διορθώσουμε με αυτόν τον τρόπο, ένα παιδί, είναι ότι το παιδί μέσα από αυτήν την διαδικασία, θα βιώσει το συναίσθημα της ματαίωσης και σε οποιαδήποτε άλλη διαδικασία υποχρέωσης του, θα διστάζει μήπως κάνει λάθος και θα τον διορθώσει ο γονέας, ο δάσκαλος, ο φροντιστής.

Αυτό που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας σε αυτές τις περιπτώσεις:

Δεν σβήνουμε τα γράμματα του παιδιού όπως και αν είναι.
Δεν σκίζουμε το φύλλο του τετραδίου για να γράψει σε καινούργιο.
Δίνουμε την δυνατότητα στο παιδί να αυτοδιορθωθεί.
Δεν βάζουμε στο παιδί τις φωνές, χρησιμοποιώντας εκφράσεις π.χ. σύγκρισης με άλλα παιδιά.
Δεν προσπαθούμε να του δείξουμε τον τρόπο μας στην γραφή, γιατί το ίδιο έχει τον δικό του.
Δεν το βάζουμε <<τιμωρία>> με το να το κάνει πολλές φορές για να το <<μάθει>>.
Δεν κάνουμε προβολή των δικών μας θέλω, γιατί μπορεί το παιδί να αρκείται με άλλα θέλω, αποκλειστικά δικά του.

Στεκόμαστε δίπλα στις δυσκολίες του παιδιού με όσο το δυνατόν περισσότερη κατανόηση και προσπαθούμε να δούμε που έγκειται η δυσκολία του και όχι στο να μην κάνει λάθη.